Γονείς... Ανθρωποι που κανουν λάθη καθημερινά! Κανουν λάθη με τα παιδιά τους, λάθη μεταξύ τους, λάθη με τους γύρω τους, λάθη στη ζωη τους, λάθη που αφορούν τους εαυτούς τους μα καπου ανάμεσα σε αυτα τα λάθη υπαρχει ο συνεχής καθημερινός και δύσβατος δρόμος εκπλήρωσης των περισσότερων επιθυμιών των καρπών τους! Μια ασταμάτητη και διαρκή προσπάθεια να τα ευχαριστήσουν να τα κανουν να είναι χαμογελαστά, ευτυχισμένά σωστοί ανθρωποι με αξίες αρχές και ήθη! Με λίγα λόγια απο τη στιγμή που σαν σποροι ξεφυτρωνουν στη κοιλιά της μητέρας υπό τη συνεχή προστασία και έννοια της αναπτύσσονται και μεγαλώνουν και για χρονια πολλα όπου θα φυγουν να ξεκινήσουν τις ζωές τους ειναι η πιο χρονοβόρα, η πιο απαιτητική, η πιο ευχάριστη (με όλες τις δυσανασχετισεις τους), Η πιο κουραστική και η πιο όμορφη-24ωρης βέβαια- απασχόληση της ζωής τους! Παντα στο πλευρό τους με την γκρίνια τον καλο η επικριτικό τους λόγο τη φωνή το καυγά τα χάδια τις λέξεις που κρύβουν αγαπη αμφίπλευρα και ολα τα στραβά τους ειναι εκει!! Με ενα βλέμμα ξερουν ποτε εχει συμβει κατι που τα εχει ταράξει,τα εχει κάνει ευτυχισμένα, ποτε εχουν νευριασει ποτε θέλουν να κλάψουν ποτε κάναν μια ζημιά ποτε εχουνε το ύφος το παραπονιαρικο κτλ κτλ συναισθήματα που εκφράζονται ξεκάθαρα στο πρόσωπο τους μα παντα σ´αυτιούς ειναι εμφανή.Τι συμβαίνει ομως οταν αυτοί οι ανθρωποι πρεπει να τα αποχωριστουν και να τα αφήσουν ελεύθερους να ζήσουν την δικια τους ζωη χωρις την γονική επίβλεψη και παρουσία και οταν ταυτοχρόνως η δικια τους σχεση με τον ερχομό αυτών στις ζωές ακολούθησε πορεία φθίνουσα?(οχι παντα αλλα συμβαίνει) τι συμβαίνει οταν για χρονια παραμελούσαν ο ενας τον άλλο είτε συναισθηματικά ειτε σωματικά και έφτασαν τις ζωές τους και τους δρόμους τους σε δρόμους μη παράλληλους? τι συμβαίνει οταν για χρονια η σχεση τους ήταν συνυφασμένη με τα αγγελουδια τους και η συμβίωση τους ηταν ενας αναγκαστικός Συμβιβασμός αφου τα βλαστάρια χρειάζονται και τους δυο γονείς για να μεγαλώσουν σωστά? τι συμβαίνει οταν εκείνα φεύγουν να σπουδάσουν, να ζήσουν μόνα τους να ανοίξουν τα φτερά τους και να κάνουν τα δικά τους λάθη τις δικές τουςσχέσεις? οταν η συμβίωση με έναν ανθρωπο τόσα χρονια καταντάει συνήθεια ποσο εύκολα ξεφεύγεις? Και οταν τα παιδιά όντας ενήλικες και έχοντας βιώσει καταστάσεις σε σχέσεις και ανθρώπινες αλληλεπίδρασεις κοιτάνε πίσω μαι βλέπουν δυο ανθρώπους δυστυχισμένους που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν οταν επρεπε τις ζωές τους και έζησαν μια ζωη ναι μεν με κάποιες καλές μέρες αλλα και πολλές κακές! Ποιο μάθημα πέρασαν στα παιδιά τους και ποια ευθύνη τα κανουν να φέρουν? σχέσεις που επιβιώνουν απο συμβιβασμό και ανάγκη και οδηγούν σε μια οχι-και-τόσο-ονειρεμένη-ζωή! κοιτάζοντας πίσω μπορείς να δεις μια μάνα, έξυπνη, ικανή, όμορφη, καλλιεργημενη,ευχάριστη που θα μπορούσε να εχει το χαμόγελο στα χείλη καθημερινα! Ενα πατέρα ευγενικό, ιδιαίτερο,έξυπνο,ηρεμων τόνων,συγκαταβατικο,με ιδιαίτερο το αίσθημα ευθύνης και την τάση να ικανοποιεί οτι θέλουν οι γυναίκες και οι αντρες της ζωής του. Ανεξάρτητα απο τα όμορφα στοιχεία του καθενός δεν ηταν ικανά απο νωρις να διατηρήσουν την ουσία του γάμου και της συντροφικοτητάς έτσι τωρα πίσω με ματια δάκρυσμενα και κεφάλι σκυμμένο γιατι φεύγουν τα παιδιά τους η μοναδική τους απασχόληση τα τελευταία χρονια-ναι όλες οι μανάδες κλαίνε που φεύγουν τα παιδιά τους και οι πατεράδες επίσης αλλα συνήθως σκύβουν το κεφάλι και φεύγουν να μη σε δουν που φεύγεις- γιατι δεν εειναι το ιδιο να μένεις μόνος σου σε μια σχεση τελειωμένη που λόγω ηλικίας διάθεσης δεν εχεις την όρεξη να διαλύσεις-που τι να διαλύσεις τελικα το ηδη κομματιασμένο?- η να επιδιορθώσεις και να ξαναζωντανεψεις απο την αρχη την επικοινωνία σου με εκείνο τον άνθρωπο που καποια στιγμή στη ζωη σου τον επέλεξες γιατι ειδες κατι σ´αυτον? που επιτέλους θα ξανακάνουν οοοολα εκείνα τα πράγματα ή τουλάχιστον τα περισσότερα που κάνανε πριν την Είσοδο των παιδιών κατι κάνει αυτη την υγιή απουσία των παιδιών υποφερτή!!Μα ειναι αργά για εκείνους που εχουν χάσει το πρώτο τρένο? οχι δεν ειναι αρκεί να εχουν όρεξη και φως μεσα τους κουράγιο να ζήσουν η ζωη δίνει συνεχεια ευκαιρίας για τον οποιοδήποτε! αν δεν θέλουν να σώσουν οτι υπαρχει τοτε με γεια τους με χαρά τους να ξεκινήσουν απο την αρχη ειναι και αυτο μια αναζωογόνηση νιωθουν πάλι 18 χρόνων! Οποιος κοιτάει ψηλά με χαμόγελο και αισιοδοξία θα δει πολλα τρένα να περνούν και θα μπορει να ανεβεί και να κατέβει σε οποία στάση ποθεί! Οσο ζεις και εισαι υγιής μπορείς να κανεις το οτιδήποτε! Αισιόδοξο ρομαντικό ναι αλλα γιατι αυτοί οι λίγοι που το καταφέρνουν να μπορούν ενώ εσυ οχι?
Καλο κουράγιο!
Με αγαπη μια κόρη...
Υ.Γ : αφιερωμένο σε όλους τους γονείς, τις κόρες και τους γιους που τους εκφράζει....