Με βλέπω να βυθιζόμαι στο σκοτάδι.
Να χάνω τον εαυτό μου!
Να μην τον βρίσκω πουθενά!
Να μην του μοιάζω!
Ο αιώνιος πόλεμος των δύο πλευρών
αν ειναι τόσες!
Γιατί κάποιες φορές
νομίζω ότι ειναι πολλές αυτές οι πλευρές!
Καθεμία από αυτές
έχει όνειρα, απαιτήσεις και θέλω!
Και όλες οι πλευρές
που κάνουν το ένα το εγώ μου
με κάνουν να τα θέλω όλα!
Μα δεν γίνεται
ειναι άπληστο
ειναι ουτοπικό και αχάριστο!
Και όλα αυτά έχουν ένα τίμημα!
Να δυστυχείς όσο δεν τα αποκτάς.
Τα θέλω όλα μέχρι να βρω
αυτό που θα τα καλύψει όλα!
Όμως δεν γίνεται να θες τον ουρανό
όταν έχεις το θάρρος να κυνηγήσεις!
Έχω βρει ένα άλλο τρόπο
μέχρι να βρω τη πυγμή.
Κλείνω τα μάτια,
η μουσική αρχίζει να παίζει,
εμφανίζομαι εγώ
και τα έχω όλα
όπως τα θέλω
και ειμαι ευτυχισμένη,
χαμογελάω ανάλογα με τη λίστα μουσικής
κρατάει το όνειρο από λεπτά μέχρι ώρες.
Και όταν οι τελευταίες νότες πέφτουν,
πέφτει και η αυλαία στο όνειρο!
Μα δεν πειράζει.
Καταλαβαίνω...