η ανάσα της βγαίνει βαριά
-μη πανικοβάλεσαι της λέω
θα περάσει..
θες να μου μιλήσεις γι'αυτό?
(δάκρυα γεμίζουν τα μάτια της
τα κρατάει και αρχίζει)
-τον βαρέθηκα αυτό το κόσμο, λεει
κρύβει ψέμα κακία.!
δε ξέρουν να αγαπούν
δε ξέρουν να εμπιστεύονται οι άνθρωποι
και με πληγώνει
κάθε φορά που ανακαλύπτω
πως όσο επενδύω τόσο πληγώνομαι.
Ολοι θέλουν να δείχνουν υπέροχοι
μα είναι οι ατέλειες μας
που μας κάνουν υπέροχους
δε συμφωνείτε?
γιατί εγω το ξέρω, μ'ακούτε?
το ξέρω οτι όλοι οι άνθρωποι
έχουμε σκοτάδι, δαίμονες και φόβους
-αγαπημένο μου κορίτσι, της λεώ,
δεν είναι ευκολο να συμφιλιωθεί κανεις
με όλο αυτό το μαύρο
-δε λέω αυτό, αποκρίθηκε,
εγώ αυτό που θέλω είναι
να μη το κρύβουν με ψέματα.
δε τα μπορώ τα ψέματα!
τα μισώ...
χάνω την εμπιστοσύνη μου
και απαξ συμβεί
τότε δε υπάρχει γυρισμός...
-έχεις δίκιο της είπα την πήρα αγκαλιά
μα σκέφτηκα δειλά μέσα μου
* δε σου ταιριάζει αγάπη μου
τούτος ο κόσμος μα κάποια στιγμή
ίσως και εσύ καπου στεριώσεις,
ανθίσεις και μεγαλώσεις μικρές νεραιδες
σαν και εσένα*