Εδώ και καιρό στο μυαλό μου έρχονται σκέψεις ευγνωμοσύνη για τη γυναίκα που έφερε στη ζωή εμένα και τις αδερφές μου. Είχα πάντα αυτή την έμφυτη αντίδραση και αμφισβήτηση των λεγομένων της μα εκείνη πάντα μου έλεγε "είσαι μικρή ακόμα, όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις". Και η αλήθεια είναι οτι όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως και οι γονείς μας είναι άνθρωποι που καθημερινά παραμερίζουν τη δικιά τους ζωή για εμάς. Καταλαβαίνω πόση δύναμη ψυχής και περίσσεια αποθέματα αγάπης είχαν, έχουν και θα έχουν για εμας. Καταλαβαίνω -στα 22χρόνια μου πλέον- πόσα θυσίασε μια γυναίκα στα 24 στη προσπάθεια της να μας τα παρέχει όλα, πόσα βράδια έμεινε ξάγρυπνη πάνω από το κεφάλι μας, πόσα βράδια μένει τώρα ξάγρυπνη περιμένοντας μας να γυρίσουμε και πόσα "θέλω", πόσες "ανάγκες" και πόσα "όνειρα" έπνιξε στο πάτο του ωκεανού για εμάς. Τα δάκρια που δεν άφησε να τρέξουν για να μη μας αναστατώσει, τα ταξίδια που έχασε για να μη μας αφήσει μόνες, τα άγχη που πέρναγε μαζί μας σε όλες της φάσεις της ζωής μας αλλά έδειχνε πάντα δυνατή και σίγουρη. Αν σε όλη αυτή την εξίσωση προσθέσει κανείς τη διαπαιδαγώγηση που μας προσφέρουν καθημερινά τότε το αποτέλεσμα αυτής της περίπλοκης εξίσωσης είμαστε εμείς. Με τους διαφορετικούς μας χαρακτήρες που όμως αποτελούμε αντίγραφα τους -μπορεί όχι ακριβή γιατί είμαστε συνθέσεις που προκύπτουν από χιλιάδες ερεθίσματα- μα όμως τους μοιάζουμε και ας θέλουμε πολλές φορές να ξεφύγουμε από αυτό. Μεγαλώνοντας λοιπόν και μπαίνοντας στην ενήλικη ζωή ωσάν φοιτήτρια και εγώ γνώρισα κόσμο, πολύ κόσμο και ξέρεις που κατέληξα μαμά? μας έδωσες εφόδια, ερεθίσματα και μαθήματα να βγούμε σε αυτό τον κόσμο. Σ ‘ευχαριστώ λοιπόν που μας βοήθησες να γίνουμε άνθρωποι που ξέρουν να δίνουν, να αγαπούν, να ακούν τους άλλους, να δέχονται το διαφορετικό να εναρμονίζονται και να προσαρμόζονται στις καταστάσεις που τους έρχονται, να σέβονται τους συνανθρώπους τους, να μη ψεύδονται, να μην είναι πονηρές, να ονειρεύονται. Σ ευχαριστώ γιατί μας άνοιξες το μυαλό και γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως οτι είμαστε το οφείλουμε κατά πολύ σε εσένα. Σ’ ευχαριστώ που προσπάθησες να μας κάνεις δυνατές, ανοιχτόμυαλες, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, να κυνηγάμε τα όνειρα μας, να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε. όπως σου είπα και πρόσφατα σ’ ευχαριστώ που μας έμαθες ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΆΘΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ, ΝΑ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΨΗΛΑ. Κι αν κάτι δε κατάφερες ακόμα να μας μάθεις τι πειράζει? έχεις καιρό ακόμα...
Υ.γ: Και αν λέμε καμιά κουβέντα παραπάνω η ουσία είναι οτι σ'αγαπάμε :) So, HAPPY MOTHER'S DAY!!!!