Τι είναι η μοναξιά για τον καθένας απο εμάς?και ποιος μπορεί να την αντέξει να την αντιμετωπίσει να πνιγεί μέσα σε αυτή, να την κυριεύσει, να την τιθασεύσει, να μάθει εν τέλη να ζει με αυτή? είναι γεγονός οτι σε αυτή τη ζωή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε,,, η οικογένεια, οι φίλοι, οι σύντροφοι, τα παιδιά και οι υπόλοιποι άνθρωποι με τους οποίους θα συναναστραφούμε απλά θα ομορφύνουν τη ζωή μας, θα μας κάνουν να εκργαούμε απο συναισθήματα, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να χαρούμε, να στεναχωρηθούμε, να θυμώσουμε και στη τελική να καταλάβουμε και να νιώσουμε πως είμαστε ζωντανοί!!
Στην αρχή έρχεται η άρνηση όπως και σε όλες τις περιπτώσεις, ο καθένας μας πιστεύει οτι δεν πρέπει ή οτι δεν αντέχει να είναι μόνος και έτσι περνάμε μια φάση στην οποία ψάχνουμε αγκαλιές και συντροφιά οποιουδήποτε μπορούμε να την βρούμε ανεξαρτήτως της ικανοποίησης ή της πραγματικής πλήρωσης των επιθυμιών μας. Μπαίνουμε σε ένα βούρκο συμβιβασμών. λανθασμένων επιλογών και σαρκικών απολαύρσεων ο καθένας πάντα με βάση το χαρακτήρα του, Αλλοι στηριζόμαστε σε ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουμε κοινα και απο αναγκη συμβιβαζόμαστε και πληρώνουμε την μοναξιά μας με μια απλή παρουσία και μια κουβέντα. Άλλοι πάλι γυρίζομε και ψάχνουμε σάρκικη απόλαυση για να εκπληρώσουμε εκείνο το κενό που υπάρχει μέσα μας! και στις δύο περιπτώσεις κάποια στιγμή αποδεχόμαστε την ύπαρξη της μοναξιάς τη βιώνουμε και την αντιμετωπίζουμε. Τότε είναι που μας φοβίζει μας κάνει να σκεφτόμαστε οτιδήποτε μας στεναχωρεί, αρχίζουν να εισχωρούν αρνητικές σκέψεις και αναδύονται απο τα βάθυ της ψυχής μας μίχες σκέψεις βαθιά χωνιασμένοι προβληματισμοί χρόνια απωθημένα και φόβοι που ανατριχιάζουν το μυαλό και το κορμί μας. Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και αρνητικές σκέψεις εισέρχονται στο νου, το κορμί ριγεί αναστατώνεται, στριφογυρίζει και ξαγρυπνά καθώς η φαντασία αρχίζει να περιπλέκεται με την πραγματικότητα που ζούμε, τότε είναι που στην επιφάνεια αναδύονται όνειρα που κάνουμε ή κάναμε αλλά δεν είχαμε ή έχουμε τα κότσια να πραγματοποιήσουμε, αναπολούμε λάθη που κάναμε φίλου που χάσαμε ή πληγώσαμε ευκαιρίες που δεν δώσαμε στους άλλους ή στους ίδιους μας τους εαυτούς σε ανθρώπους που πέρασαν απο το δρόμο μας και για μια και μοναδική φορά οι ατομικοί μας δρόμοι διαστραυρώθηκαν αλλά αυτή η τομή δεν ήταν ικανή να κάνει τους βίους μας παράλληλους, έρχονται λάθη και μας στοιχειώνουν μας γεμίζουν ενοχές και μας οδηγούν στην άσκηση αυστηρή κριτικής στους εαυτούς μας και στους άλλους. Τη στιγμή εκείνη η μοναξιά μας παραλύει τόσο που νιώθουμε οτι βρισκόμαστε στο βυθό μιας θάλασσας και όλες οι παραπάνω σκέψεις λειτουργούν σα βαράκια που μας κρατούν αιχμάλωτους στο βυθό αυτό. Παλεύουμε με τους δαίμονες μας με όλες εκείνες τις σκιές που μας κάνουν πολλές φορές να μην αντέχουμε τον εαυτό μας να μην μπορούμε να τον αγαπησουμε να τον πάρουμε απο το χέρι και να κοιτάξουμε πίσω και να παρατηρήσουμε όοοολα εκείνα που ενώ μέρα με τη μέρα φαίνεται να μην αλλάζουν όταν τα κοιτάμε απο μακριά είναι τόσο διαφορετικά και να νιώσουμε περήφανοι για το τι ήμασταν τι είμαστε και τι θα θέλαμε να γίνουμε. Και σιγά σιγά έρχεται η αρχή της συμφιλίωσης με την μοναξιά. Είναι η στιγμή που έχουμε αγαπήσει τις ατέλειες μας, που μας αρκεί μια μοναχική βόλτα στην παραλία, ένας καφές και ένα καλό βιβλίο δίπλα στο τζάκι, ένα σπίτι που θα γεμίζει μονάχα με την παρουσία μας και δεν θα μας πειράζει γιατί θα έχουμε μάθει πια να ζούμε με τον εαυτό μας και θα έχουμε συμφιλιωθεί με εμάς. Τότε είναι που στη ζωή μας θα είναι ευπρόσδεκτος και κάποις άλλος ώστε να μπουν οι βάσεις για σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις δούναι και λαβείν και όχι σχέσεις εκμετάλλευσης, αναγκαιότητας και ανασφάλειας! είναι η στιγμή που ολοκληρώνεσαι και αγαπιέσαι ολοκληρωτικά.